دستکش ضد اسید چیست و چه کاربردی دارد؟

دستکش ضد اسید یکی از تجهیزات محافظت از دست در آزمایشگاه است. در زندگی روزمره یا کار، دست ها اغلب با مایعات اسیدی (یا با ترکیب ناشناخته) در تماس هستند. به طور کلی یک جفت دستکش که می تواند مایع اسیدی را عایق کند، می تواند تا حد زیادی از دست ها محافظت کند.

دستکش های زیادی در بازار وجود دارند که می توانند در برابر مواد شیمیایی محافظ باشند. این دستکش ها با شکل ها و مواد مختلف ویژگی های خاص مخصوص به خود را دارند.

ارزیابی مقاومت دستکش های شیمیایی

عملکرد حفاظت شیمیایی دستکش ها را می توان به عنوان پایداری دستکش در تماس با مواد شیمیایی خاص درک کرد. هرچه پایداری قوی تر باشد، سطح حفاظت بالاتر است. ما می توانیم پایداری دستکش های محافظ شیمیایی در آزمایشگاه را از سه بعد درک کنیم:

• زمان مقاومت. این زمان پس از آزمایش تماس اولیه سطح داخلی دستکش با ماده شیمیایی است. به عنوان مثال، اگر یک ماده شیمیایی خاص به مدت 60 دقیقه با دستکش تماس داشته باشد، پس از 60 دقیقه، اگر ماده در طرف دیگر دستکش شناسایی نشود، به این معنی است که زمان نفوذ بیش از 60 دقیقه است.
• درجه انحطاط. تغییر خواص دستکش پس از تماس با مواد شیمیایی مانند تورم، نرم شدن، انقباض و ترک خوردن را نشان می دهد. با این حال، اگر پس از تماس، تخریب کمی وجود داشته باشد یا اصلاً وجود نداشته باشد، می توان درجه دستکش را "E" یا عالی در نظر گرفت.
• نفوذپذیری. میزان واکنش بین مواد دستکش و مواد شیمیایی را بیان می کند. عملکرد معمولاً به سه روش سنجیده می شود. اولین مورد جذب سطحی دستکش است. دوم چسبندگی سطح دستکش است. سومین مورد، انتشار مواد شیمیایی از طریق دستکش است.

معیارهای انتخاب دستکش ضد اسید

برای محافظت از دست ها در برابر مواد شیمیایی، افراد معمولاً از دستکش های لاتکس یا لاستیکی مصنوعی در آزمایشگاه  استفاده می کنند. با توجه به سه استاندارد پایداری، عملکرد حفاظت شیمیایی به شدت با مواد و ضخامت دستکش مرتبط است. مواد مختلف تعیین می کنند که کدام مواد شیمیایی را می توان با دستکش محافظت کرد. ضخامت نیز سطح حفاظت در برابر اسید را تعیین می کند.

مواد متداول برای تولید دستکش های مقاوم در برابر مواد شیمیایی عبارتند از: PVC، لاتکس، لاستیک نیتریل، نئوپرن، بوتیل و ویتون.

دستکش پی وی سی (PVC). این نوع دستکش ها اغلب نسبت به عملکرد هزینه مناسبی دارند، بنابراین مورد علاقه مشتریان هستند. دستکش های PVC برای استفاده در مواد شیمیایی اسیدی و قلیایی مناسب هستند. آنها همچنین انتخاب خوبی برای روغن هیدرولیک، حلال معطر یا الکل هستند. با این حال، دستکش های PVC برای محافظت از حلال های آلی مناسب نیستند. همچنین سعی کنید در محیط با دمای بالا از آن استفاده نکنید.

دستکش صنعتی لاتکس. این دستکش ها معمولا محافظت خوبی در برابر محلول های شیمیایی اسیدی مانند اسید نیتریک، اسید سولفوریک، متانول، فرمالدئید، هیدروکسید سدیم، اسید استیک دارند. پوشیدن آنها راحت است و نرمی زیاد آنها به کاربران این امکان را می دهد که با وسایل بهتر کار کنند. به طور کلی، آنها همچنین دارای درجه خاصی از مقاومت در برابر سایش و مقاومت برش هستند. با این حال، دستکش های لاتکس برای محلول های معدنی یا برخی روغن ها مناسب نیستند.

دستکش لاستیکی نیتریل. نیتریل مزایای لاتکس و پی وی سی را تا حدی ترکیب می کند. دستکش های لاستیکی نیتریل انتخاب خوبی هستند. به طور کلی، آنها به طور گسترده ای در استفاده از گریس و لاک استفاده می شود.

دستکش نئوپرن. دستکش های نئوپرن برای فرآورده های نفتی، چربی ها یا سوخت ها ایده آل هستند. در عین حال محافظت خوبی در برابر اسید و قلیایی نیز دارد. عیب این نوع دستکش این است که سطح آن پس از خیس شدن صاف می شود و چسبندگی آن را از دست می دهد.

دستکش لاستیکی بوتیل. دستکش های لاستیکی بوتیل ساختار مولکولی متراکمی دارند که می تواند از استرها، کتون ها، آلدئیدها و الکل ها محافظت کند. بوتیل همچنین یک عامل عایق برای گازهای شیمیایی است و معمولاً در زمینه نظامی در برخی مناطق خاص استفاده می شود.

دستکش ویتون. ویتون نوعی فلورو لاستیکی است که دارای عملکرد حفاظت شیمیایی بسیار بالا و مقاومت در برابر حرارت است. معمولاً در حفاظت از بنزن، تولوئن و PCB (بی فنیل های پلی کلر) استفاده می شود. اما به دلیل قیمت بالای این ماده معمولاً فقط در صنایع هوایی یا برخی صنایع خاص مورد استفاده قرار می گیرد.

استاندارد ایمنی EN 374 چیست؟

استاندارد EN-374، یک استاندارد دستکش مقاوم در برابر مواد شیمیایی است که توسط اتحادیه اروپا تعیین شده است. واکنش دستکش به مواد شیمیایی مختلف را آزمایش می کند و همچنین نفوذپذیری، زمان نفوذ، انقباض و سایر شاخص ها را در نظر می گیرد.

EN-374 دستکش های مقاوم در برابر مواد شیمیایی را برای 18 ماده شیمیایی مختلف آزمایش می کند. در پایان آزمایش، آژانس ارزیابی شخص ثالث گواهینامه A، B یا C را بر اساس مقاومت آنها در برابر مواد شیمیایی اعطا می کند